Zahamowanie wzrostu pod wpływem diety nie zawierającej jakiegoś niezbędnego aminokwasu występuje na skutek niemożności syntetyzowania własnych białek tkankowych. Stan ten doskonale obrazuje przykład podany przez Besta i Taylora.
Nowe domy szeregowe DSM Dewelopment na warszawskiej Białołęce. Zapoznaj się z ofertą naszej firmy.
W tym wypadku bowiem ustrój znajduje się w sytuacji analogicznej do zecera, któremu zabrakło jakiejś litery, np. litery A. Wówczas, mimo że zecer ten ma jeszcze pod dostatkiem pozostałych liter, musi zaprzestać składania tekstu aż do uzyskania zapasu liter A. Podobnie ustrój w przypadku braku tylko jednego aminokwasu nie może syntetyzować białek ustrojowych, składających się, jak wiadomo, z aminokwasów ułożonych w określonej warunkami genetycznymi sekwencji. Brak jakiegokolwiek aminokwasu występującego w danym białku uniemożliwia bowiem utrzymanie sekwencji, a tym samym uniemożliwia syntezę białka.
Właściwe badania nad przydatnością białek polegają jednak na badaniach odpowiednich mieszanin aminokwasów. Szczegółowe badania wykazały, że wskaźnik przyrostu ciężaru ciała u badanych zwierząt zależy przede wszystkim od przydatności różnych aminokwasów. Badania te przeprowadzono z pszenicą w następujący sposób: naturalna pszenica zostaje wzbogacona odpowiednim aminokwasem i następnie bada się wskaźnik przyrostu. Jeśli po podaniu aminokwasu wskaźnik ten wzrasta, dowodzi to, że właśnie ten aminokwas był czynnikiem limitującym wzrost. Tak więc dla pszenicy najpierw Rosenberg wykazał, że dodatek lizyny był limitujący, a następnie Sure wykazał, że obok lizyny również walina i treonina były aminokwasami limitującymi. Tak samo dla białego ryżu Pecora wykazał, że są to aminokwasy: lizyna i treonina.