Chudość może być — podobnie jak otyłość — pochodzenia egzogennego, kiedy istnieje niedobór lub całkowity brak pokarmów, oraz pochodzenia endogennego, kiedy wynika ona z zaburzeń regulacyjnych ustroju. Chudość jest najczęściej zjawiskiem wtórnym, wywołanym zaburzeniami przyswajania pokarmów w schorzeniach ważnych dla życia narządów (przewlekłe zapalenie przewodu pokarmowego, gruźlica płuc, choroby nowotworowe i inne).
W tych przypadkach chudość jest wynikiem albo braku wchłaniania w przewodzie pokarmowym, albo zwiększonego rozkładu tłuszczu. Poza tym istnieje grupa chudości pochodzenia międzymózgowego i hormonalnego. Na wielki wpływ międzymózgowia wskazują niektóre zaburzenia nerwowe połączone z chudością. Chudość może tu polegać na uszkodzeniu jądra bocznego podwzgórza pobudzającego łaknienie. Zaburzenia hormonalne sprowadzają się do zahamowania prawidłowej przemiany materii, jak np. w chorobie Glińskiego-Simmondsa wskutek braku fosforylacji heksoz, albo do nadmiernego spalania, jak w chorobie Gravesa-Basedowa.
Chudość dla ustroju jest na ogół obojętna i nie powoduje poważniejszych zaburzeń, chyba że dochodzi do krańcowego wyniszczenia, co w rezultacie powoduje spadek odporności i ogólne osłabienie procesów życiowych.