Otyłość metaboliczna i regulacyjna

Otyłość metaboliczną, w której pierwotne zaburzenie polega na genetycznym lub nabytym defekcie w przemianie węglowodanów lub trój- glicerydów w tkance tłuszczowej i wtórnie prowadzi do zwiększonego łaknienia. Modelem takiej otyłości jest genetyczny zespół tłuszczowo- -hiperglikemiczny u myszy, w którym tkanka tłuszczowa wykazuje zwiększoną syntezę kwasów tłuszczowych z octanów nawet w okresie głodu, przy zupełnej niewrażliwości na uruchomienie lipolizy przez adrenalinę. Mimo hipertrofii wysepek Langerhansa w trzustce występuje stała hiper- glikemia.

Deska podłogowa firmy Kahrs w ofercie salonu VIPparkiet.pl

Otyłość regulacyjną, w której pierwotnym zaburzeniem jest nadmierne łaknienie, a wtórnie dopiero występują ilościowe zaburzenia syntezy tłuszczu depozytowego. Przyczyną nadmiernego łaknienia jest przeważnie uszkodzenie międzymózgowia. U małp, którym uszkodzono między- mózgowie w krótkim czasie rozwija się znaczna otyłość (np. wzrost ciężaru ciała po upływie 1 roku z 3,1 do 12,9 kg). Jedną z przyczyn tej otyłości może być nadmierne łaknienie, ponieważ ograniczenie diety do ilości spożywanej przez zwierzęta kontrolne hamowało rozwój otyłości. Z tym zjawiskiem zgodne są spostrzeżenia o istnieniu w podwzgórzu ośrodków nerwowych łaknienia, z których jedne (w jądrze środkowym) hamują, a drugie (w jądrze bocznym) pobudzają łaknienie i tym samym spożycie. Z tego względu regulacja centralna przemiany tłuszczowej przez między- mózgowie obejmuje również kontrolę spożywania pokarmu. Klasycznym przykładem tej postaci otyłości regulacyjnej jest otyłość wywoływana u myszy doświadczalnych działaniem tioglukonianu złota, który wybiórczo uszkadza symetryczne pola przyśrodkowo-bocznych części podwzgórza.

Dawniej bardzo dużą rolę w patogenezie otyłości przypisywano gonadom i tarczycy. Przeciw dominującej roli gonad przemawia to, że po wypadnięciu czynności jajników w okresie przekwitania bynajmniej nie dochodzi do otyłości, czasem przeciwnie — do wychudzenia. Rola gonad w gospodarce tłuszczowej zdaje się leżeć przede wszystkim w kontroli dystrybucji tkanki tłuszczowej w miejscach typowych dla płci męskiej lub żeńskiej. Z kolei niedoczynność tarczycy — mimo zwolnienia przemiany materii nie prowadzi do otyłości, lecz do nagromadzenia substancji śluzowatej w skórze.